จากผู้เขียน ผมขออณุญาตแนะนำตัวก่อนครับ

ผมชื่อไกด์ครับ เป็นมัคคุเทศก์ อาชีพนำฝรั่งเที่ยว หน้าที่ของผมคือพาฝรั่งไปเที่ยวตามวัดวาอาราม, พระบรมมหาราชวัง, แม่น้ำลำคลอง ไปจนถึงไนท์คลับ, บาร์ และอีกหลายที่หลายทางที่พวกเขาอาจไม่กล้าไปคนเดียว บางครั้งในหลายที่หลายทางผมเองก็ยังไม่มีโอกาศได้ไปหรือไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันมีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วยในเมืองไทย เรียกว่าบางทีก็ไปในที่ใหม่ด้วยกันทั้งคู่ ทั้งแขกและทั้งไกด์ ทำไงได้ล่ะ ก็มันเป็นงานที่ผมทำมาหากินอยู่จนทุกวันนี้ นอกจากอาชีพไกด์แล้วผมก็ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าผมจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้แล้ว 

ผลข้างเคียงจากการพาฝรั่งเที่ยวแบบนี้แหละ ที่ทำให้ผมได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่และเปิดโลกทัศน์ของผมออกไปอย่างไม่มีขอบเขต บางอย่างผมขอบอกเลยว่ายากยิ่งนัก ที่อาชีพอื่นจะพึงมีได้เหมือนผม และผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่า สิ่งที่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องของผมในทุกวันนี้ก็คือภาษาอังกฤษ ซึ่งผมสอบตกวิชานี้มาตั้งแต่เด็ก ยาขมหม้อใหญ่ของผมในวันวาน ได้กลายเป็นผลไม้หอมหวานสำหรับผมในปัจจุบัน เพื่อนไกด์หลายๆคนมักจะอิจฉาความรื่นรมณ์ในการนำทัวร์ของผมเสมอ แน่นอนครับผมคงเบื่อแย่ถ้านึกถึงงานที่ต้องทำ โดยเฉพาะทำในสิ่งที่ซ้ำซากจำเจ ไปในที่เดิมๆ พูดอธิบายประโยคเดิมๆ แต่สำหรับผมๆคิดต่างกัน คิดว่าผมโชคดีจังเลยที่ได้ทำงานแบบนี้ มีที่ไหนกัน บริษัทจ่ายเงินให้ผมไปเที่ยวฟรี จ่ายค่าโรงแรม ค่าอาหาร แถมมีเงินพอคเกตท์มันนี่ให้พาแขกไปปาร์ตี้สังสรรค์ได้ทุกคืน หลังจากจบทัวร์สอง-สามอาทิตย์กลับมาถึงกรุงเทพ ยังมีเงินค่าทำงานแถมให้อีกเป็นกอบเป็นกำ มีงานอะไรที่ให้ผมได้แบบนี้บ้าง ผมคิดถูกมั้ยล่ะ  แต่ไสตล์การทำงานของไกด์แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน คติประจำใจในการทำงานและใช้ชีวิตแบบมีสีสัน ของผมมีอยู่ว่าว่า “ใช้ชีวิตให้เสมือนว่า วันพรุ่งนี้ท่านจะไม่มีชีวิตอยู่ เรียนรู้ให้เสมือนว่า ท่านจะอยู่เป็นนิรันดร์ ไม่มีวันดับสูญ” เป็นคำคมจากท่าน มหาอุตมะ คานธี มหาบุรุษแห่งอินเดีย

โลกของผมกว้างขึ้นเพราะการได้พูดคุยคลุกคลีกับคนจากแดนไกลไม่ว่าจะเป็นฃาวยุโรป ตะวันตก หรือออสเตรเลีย หลากหลายเชื้อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรม สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมได้รู้จักนิสัยและพฤติกรรมรวมถึงความต้องการที่แท้จริงของคนแต่ละสัญชาติ มีบางครั้งดีใจที่ได้จบทัวร์เพราะไม่อยากเจอกับลูกทัวร์แบบนี้อีก เรียกว่าเจอกันครั้งเดียว ไกด์เข็ดไปจนวันตาย หรือหลายๆครั้งพอจบทัวร์แล้วลูกทัวร์ร้องให้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอกับไกด์อีก ความที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสอง-สามอาทิตย์จนเกิดเป็นความสนิทสนมและความผูกพันธ์ระหว่างไกด์กับลูกทัวร์ ถึงขนาดที่ว่า บางทีจบงานแล้ว แขกบางคนยังไม่ยอมกลับ ยอมจ่ายเงินเลื่อนตั๋วเครื่องบินเพื่ออยู่เมืองไทยต่ออีกสองถึงสามวัน หรืออยู่อีกเป็นอาทิตย์เพราะ ต้องการใช้บริการแบบไพรเวทต์ทัวร์กับผม บางทีก็บินกลับมาเที่ยวเมืองไทยและขอให้ผมเป็นไกด์ให้อีกก็มี ประสบการณ์แบบนี้ใช่ว่าไกด์ทุกคนจะพึงมีนะ มันก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะโชคดีกว่ากัน 

พร้อมหรือยังครับที่จะผจญภัยไปกับผม อย่ามัวรีรออยู่เลย คุณจะได้สัมผัสในบางแง่มุม หรืออย่างน้อยเมืองไทยในความคิดของคนต่างชาติ ได้รู้จักเมืองไทยมากขึ้น และในมุมมองที่ต่างกันออกไป(ในแบบของผม) บางทีคุณอาจจะอยากออกไปเที่ยว หรืออาจอยากจะเป็นไกด์เหมือนผมก็ได้นะ   

ไกด์บางกอก